بسیاری سرآغاز نگاه مینیمالیستی در نقاشی هنرمندان زن ایران را در آثار لیلی متین دفتری جستجو می‌کنند. این زن هنرمند نقاش از بنیانگذاران سبک نقاشی مینیمالیستی یا ساده‌گرایانه در ایران محسوب می‌شود.
به گزارش ایسنا، طبیعت بی‌جان‌ها و آدم‌ها موضوع محوری نقاشی‌های لیلی متین دفتری است. او نقاش نوگرا و شناخته‌شده ایرانی است که آثاری با اشکال ساده و رنگ‌های تخت را به شیوه‌ای فرم‌گرا و با زبانی ساده از خود بر جای گذاشته است.
گفته می‌شود که او همواره فضای درونی خود را ترجیح می‌داد و حتی برخی او را خلوت‌گزین توصیف کرده‌اند؛ در هر حال اما نگرش این هنرمند را می‌توان در زبانِ هنریِ کمینه‌گرا و رویکرد خلاصه‌انگار او نیز بازنگری کرد.
پرتره‌ها و طبیعت‌های بی‌جان نقاشی‌های متین دفتری، اغلب فرم‌گراست. او از بنیانگذاران سبک کمینه‌گرایی در نقاشی نوگرای ایرانی است که ۱۳۱۵ در تهران متولد شد. متین دفتری فرزند احمد متین‌دفتری و نوه دکتر محمد مصدق بود.
این هنرمند سال ۱۳۳۵ برای تحصیل در رشته نقاشی به انگلستان رفت.
برخی معتقدند که آثار متین دفتری در ابتدا با رویکردی اکسپرسیونیستی نقش بست اما از آنجا که حضور او در انگلیس همزمان با شکل‌گیری جنبش مینی‌مالیسم بود او تحت تاثیر این سبک قرار گرفت و از اوایل دهه ۱۳۴۰ سبک و سیاق شخصی خود یافت؛ به این ترتیب او زبانی ساده و حضور رنگ‌های تخت و اشکال بدوی را در آثار خلق کرد.
از آن پس متین دفتری همواره فرم را بر محتوا ترجیح داد و این را می‌توان به ساده در اثری که از پنج خرمالوی نارنجی خلق کرده است دید. پنج خرمالو بر خطوطی راه راه و آبی رنگ که ترکیبی ساده اما هنرمندانه را ایجاد کرده است.
درباره این اثر گفته شده که چیدمان و فرم این اثر به نوعی ضرباهنگ و ریتم اثر را به تصویر کشیده است. رنگ سبز برگ‌ها نیز کنتراست اثر را تشدید کرده است و در کنار رنگ سفید پس زمینه طرحی آرام را ایجاد کرده است.
او خود درباره شکل‌گیری آثارش گفته است: «من اغلب نمی‌دانم که چه می‌خواهم بکشم. یعنی چیزی را که شروع می‌کنم، اصلاً قبلاً درباره‌اش فکر نکرده‌ام و یا اگر فکر کرده‌ام در آخر سر آن چیزی که کشیده شده، آن چیزی نیست که می‌خواسته‌ام بکشم، همیشه چیز دیگری شده و بسیار متفاوت با فکر اولیه‌اش.»
لیلی متین دفتری در غرب تحصیل کرد؛ با این حال بسیاری پژوهشگران هنر معتقدند که آثار این هنرمند دارای هویتی شرقی است؛ به عنوان مثال درباره اثر خرمالوها گفته شده که، تفاوت زاویه دید در تجسم میوه‌ها با خطوط رومیزی، یادآور پرسپکتیو متداول در نگارگری ایرانی است.
او البته در سال ۱۳۳۹ به ایران بازگشت و تا سال ۱۳۴۴ در دانشکده هنرهای زیبای تهران مجسمه‌سازی تدریس کرد؛ همان سال‌ها بود که آثارش در دومین، سومین و پنجمین بی‌ینال تهران به نمایش درآمد و در پنجمین بی‌ینال نیز جایزه گرفت.
آثار این هنرمند در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری در ایران و سایر نقاط دنیا به نمایش گذاشته است. او که از سال ۱۳۵۷ در پاریس اقامت گزیده بود، سال ۱۳۸۶ در همان‌جا درگذشت.
انتهای پیام
